Hümayla
ufak ufak alıştırmalar yapıyoruz ama biliyorum ki aklı almıyor aslında
Maksat
kulağında kalsın... Daha doğrusu her sabah her akşam Allah'a dua ederken, şükrederken, talep edip beklerken kızıma O'ndan hiç bahsetmeden duramamak bu. Geceleri uyumadan önce dua ediyoruz. Önce ben 'Allahım bana bu kadar tatlı bir kız verdiğin için teşekkür ederim. Ailemize mutluluk, sağlık ve huzur ver.' diyorum. Her akşam aynı dua. O da her akşam süt istiyor. Bazen çilekli, bazen çikolatalı...
Mesela her şeyin başında yaratılmak var değil mi? Hepsinden önce "yaratılmış" olmak gerekiyor. Eh ben de ilk olarak bunu söylemek istedim kendisine:
- Hümacım biliyor musun bizi Allah yarattı. Canım, seni kim yarattı?
-
Annesi sen şaka mı yaptın? Beni kimse atmadı ki...
...Karşılıklı birkaç saniyelik şaşkın bakışma...
- Sen beni mi atıcaksın annesi?
-
Yavrum kimse atmadı. Ben de atmayacağım. Atmak başka yaratmak başka...
-
Annesi sen beni salıncaktan mı atıcaktın? Şaka mı yaptın?
ve gün boyu aynı soru...
ve pes eden anne: "Evet annecim ben şaka yaptım. Yanlış söyledim. Seni hiç atar mıyım salıncaktan? Tatlı kuzum benim...
***
Bayramda dedesinin kabrini ziyarete gittiğimizde olanları anlatmış mıydım?
- Annesi niye geldik biz şimdi?
- Dua etmek için geldik kızım. Deden için dua edelim mi?
- Allah! Bize çilekli süt ver! Çikolatalı da ver! Amim!
